کد مطلب:276450 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:105
نصرت اسلام و نهی از منکر و امر به معروف آن حضرت
هر كدام از این امور به حكم عقل و شرع موجب دعا كردن برای انجام دهنده آن ها می باشد، چون آمران به معروف و ناهیان از منكر پاسداران دین و دژهای مسلمین هستند، و آیات و روایات در انگیزش به امر به معروف و نهی از منكر بسیار است. در كافی از حضرت ابوجعفر باقرعلیه السلام ضمن حدیثی طولانی فرمود: امر به معروف و نهی از منكر راه انبیا و روش صلحا است، فریضه مهمی است كه به وسیله آن فرائض برپا، و گرایش ها ایمن و كسب ها حلال می شود، و مظالم دفع می گردد، و زمین آباد، و از دشمنان - به طریق انصاف - انتقام گرفته می شود، و امر دین استقامت می یابد، پس با دل هایتان انكار كنید و به زبان آورید و به روی اهل گناه بزنید و در راه خدا از ملامت و سرزنش كسی نترسید. [1] .
و در لئالی الاخبار از پیغمبر اكرم صلی الله علیه وآله آمده كه فرمود: مادامی كه مردم امر به
[ صفحه 376]
معروف و نهی از منكر نمایند و بر كار نیك معاونت كنند پیوسته در خوشی و خیر باشند، پس اگر این كار را نكنند بركت ها از آنان سلب می شود و بر یكدیگر مسلط گردند و نه در زمین یاوری برای آن ها باقی می ماند، نه در آسمان. [2] .
و از آن حضرت مروی است كه فرمود: اگر مردم به معروف امر نكنند و از منكر نهی ننمایند و از اخبار اهل بیت من پیروی نداشته باشند، خداوند بدها و شرارشان را بر آن ها مسلّط گرداند، آن گاه خوب ها دعا كنند دعایشان مستجاب نشود. [3] .
و اخبار در این باره جداً زیاد است و در بحث شباهت مولی حضرت حجّت علیه السلام به جدّش حضرت سید الشهداءعلیه السلام دانستی كه سعی و كوشش آن جناب در امر به معروف و نهی از منكر آن چنان است كه هیچ كس مانندش نیست، زیرا كه امام عصرعلیه السلام از جانب خداوند متعال مأمور است كه تمام منكرات را از همه جای دنیا بردارد، به طوری كه دیگر احدی باقی نماند كه برای فعل منكر خود پناهی داشته باشد.
و در كتاب المحجه در تفسیر آیه شریفه: «اَلَّذِینَ إِنْ مَكَنَّاهُمْ فِی الأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكاةَ وَأَمَرُوا بِالمَعْرُوفِ وَنَهَوا عَنِ المُنْكَرِ وَللَّهِِ عاقِبَةُ الأُمُورِ»؛ [4] كسانی كه هرگاه در زمین، آنان را توانایی دهیم، نماز را بپادارند، و زكات [به مستحق] برسانند، و امر به معروف و نهی از منكر نمایند، و عاقبت كارها به دست خدا است. از امام باقرعلیه السلام نقل كرده كه فرمود: این برای آل محمد است، مهدی و اصحاب او، خداوند متعال مشارق و مغارب زمین را به تصرف آن ها درآورد، و دین را آشكار سازد و خداوند متعال به وسیله او و یارانش بدعت ها و باطل را از بین می برد، همچنان كه سفیهان حق را میرانده باشند، تا جایی كه اثری از ظلم دیده نشود و امر به معروف و نهی از منكر خواهند نمود، و آخر كارها به دست خدا است.
حال كه این طلب را دانستی می گویم: می توان رجحان بلكه لزوم دعا كردن برای آمر به معروف و ناهی از منكر را بر هر مسلمان به دو وجه بیان نمود:
[ صفحه 377]
اوّل: این كه عقل و شرع بر حسن دعا و كمك كردن به آمر به معروف و ناهی از منكر حكم می كنند، زیرا كه یاران دین خدا و حافظان حدود او هستند، و چون خود امر به معروف و نهی از منكر احسان به مسلمین و رعایت دین است، و این معنی كاملاً واضح است.
دوم: این كه نخستین درجات نهی از منكر، انكار قلبی است، و این امر هرچند كه مخفی و باطنی است، ولی آثار بسیار مهم و ارزنده ای دارد كه از اعضا و جوارح آشكار می گردد، دلیل بر آن روایتی است كه در كافی به سند موثقی مثل صحیح از حضرت ابی عبد اللَّه صادق علیه السلام آمده كه فرمود: امیر المؤمنین علیه السلام فرمود: پیغمبر اكرم صلی الله علیه وآله ما را امر كرد كه با صورت های متغیّر و برآشفته با گناهكاران برخورد نماییم. [5] .
در همان كتاب به سند مرسلی از حضرت ابی عبد اللَّه صادق علیه السلام مروی است كه فرمود: خداوند - عزّوجلّ - دو فرشته را به شهری فرستاد كه آن را زیر و رو كنند، وقتی به آن شهر رسیدند دیدند مردی خدا را می خواند و به درگاه او تضرع می كند، یكی از دو فرشته به دیگری گفت: این دعا كننده را نمی بینی؟ گفت: چرا ولی آنچه خدا امر فرمود انجام بده، گفت: نه، كاری نمی كنم تا این كه از پروردگارم بار دیگر كسب تكلیف نمایم. سپس به سوی خداوند تبارك و تعالی بازگشت، و عرض كرد: پروردگارا! من به آن شهر رفتم فلان بنده ات را دیدم كه تو را می خواند و به درگاه تو تضرّع دارد، خداوند فرمود: برو برای انجام آنچه دستورت دادم كه این شخصی است كه هیچ گاه چهره اش از خشم برای من برآشفته نگردیده است. [6] .
و اخبار بسیار دیگر، كه منظور این است كه مؤمن اگر منكری دید كه نتوانست از آن نهی كند و بازدارد، با دل آن را انكار نماید و از خداوند متعال بخواهد كه شخص توانای بر دفع منكر را برانگیزد. همچنین باید برای كسی كه نهی از منكر می كند دعا نماید، و این حالت برای مؤمنین و مؤمنات فطری است كه در نهاد آنان هست. و چون می دانیم كه برطرف كننده تمام منكرات و ریشه كن سازنده تمام بدی ها و خلاف ها همان قائم
[ صفحه 378]
مهدی - عجّل اللَّه فرجه الشریف - می باشد، بر ما لازم است از خداوند - عزّوجلّ - بخواهیم كه به خاطر دفع منكرات و منهیات گوناگون، فرجش را نزدیك گرداند و او را یاری و تأیید فرماید.
و در لئالی الاخبار از پیغمبر اكرم صلی الله علیه وآله آمده كه فرمود: مادامی كه مردم امر به
[ صفحه 376]
معروف و نهی از منكر نمایند و بر كار نیك معاونت كنند پیوسته در خوشی و خیر باشند، پس اگر این كار را نكنند بركت ها از آنان سلب می شود و بر یكدیگر مسلط گردند و نه در زمین یاوری برای آن ها باقی می ماند، نه در آسمان. [2] .
و از آن حضرت مروی است كه فرمود: اگر مردم به معروف امر نكنند و از منكر نهی ننمایند و از اخبار اهل بیت من پیروی نداشته باشند، خداوند بدها و شرارشان را بر آن ها مسلّط گرداند، آن گاه خوب ها دعا كنند دعایشان مستجاب نشود. [3] .
و اخبار در این باره جداً زیاد است و در بحث شباهت مولی حضرت حجّت علیه السلام به جدّش حضرت سید الشهداءعلیه السلام دانستی كه سعی و كوشش آن جناب در امر به معروف و نهی از منكر آن چنان است كه هیچ كس مانندش نیست، زیرا كه امام عصرعلیه السلام از جانب خداوند متعال مأمور است كه تمام منكرات را از همه جای دنیا بردارد، به طوری كه دیگر احدی باقی نماند كه برای فعل منكر خود پناهی داشته باشد.
و در كتاب المحجه در تفسیر آیه شریفه: «اَلَّذِینَ إِنْ مَكَنَّاهُمْ فِی الأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكاةَ وَأَمَرُوا بِالمَعْرُوفِ وَنَهَوا عَنِ المُنْكَرِ وَللَّهِِ عاقِبَةُ الأُمُورِ»؛ [4] كسانی كه هرگاه در زمین، آنان را توانایی دهیم، نماز را بپادارند، و زكات [به مستحق] برسانند، و امر به معروف و نهی از منكر نمایند، و عاقبت كارها به دست خدا است. از امام باقرعلیه السلام نقل كرده كه فرمود: این برای آل محمد است، مهدی و اصحاب او، خداوند متعال مشارق و مغارب زمین را به تصرف آن ها درآورد، و دین را آشكار سازد و خداوند متعال به وسیله او و یارانش بدعت ها و باطل را از بین می برد، همچنان كه سفیهان حق را میرانده باشند، تا جایی كه اثری از ظلم دیده نشود و امر به معروف و نهی از منكر خواهند نمود، و آخر كارها به دست خدا است.
حال كه این طلب را دانستی می گویم: می توان رجحان بلكه لزوم دعا كردن برای آمر به معروف و ناهی از منكر را بر هر مسلمان به دو وجه بیان نمود:
[ صفحه 377]
اوّل: این كه عقل و شرع بر حسن دعا و كمك كردن به آمر به معروف و ناهی از منكر حكم می كنند، زیرا كه یاران دین خدا و حافظان حدود او هستند، و چون خود امر به معروف و نهی از منكر احسان به مسلمین و رعایت دین است، و این معنی كاملاً واضح است.
دوم: این كه نخستین درجات نهی از منكر، انكار قلبی است، و این امر هرچند كه مخفی و باطنی است، ولی آثار بسیار مهم و ارزنده ای دارد كه از اعضا و جوارح آشكار می گردد، دلیل بر آن روایتی است كه در كافی به سند موثقی مثل صحیح از حضرت ابی عبد اللَّه صادق علیه السلام آمده كه فرمود: امیر المؤمنین علیه السلام فرمود: پیغمبر اكرم صلی الله علیه وآله ما را امر كرد كه با صورت های متغیّر و برآشفته با گناهكاران برخورد نماییم. [5] .
در همان كتاب به سند مرسلی از حضرت ابی عبد اللَّه صادق علیه السلام مروی است كه فرمود: خداوند - عزّوجلّ - دو فرشته را به شهری فرستاد كه آن را زیر و رو كنند، وقتی به آن شهر رسیدند دیدند مردی خدا را می خواند و به درگاه او تضرع می كند، یكی از دو فرشته به دیگری گفت: این دعا كننده را نمی بینی؟ گفت: چرا ولی آنچه خدا امر فرمود انجام بده، گفت: نه، كاری نمی كنم تا این كه از پروردگارم بار دیگر كسب تكلیف نمایم. سپس به سوی خداوند تبارك و تعالی بازگشت، و عرض كرد: پروردگارا! من به آن شهر رفتم فلان بنده ات را دیدم كه تو را می خواند و به درگاه تو تضرّع دارد، خداوند فرمود: برو برای انجام آنچه دستورت دادم كه این شخصی است كه هیچ گاه چهره اش از خشم برای من برآشفته نگردیده است. [6] .
و اخبار بسیار دیگر، كه منظور این است كه مؤمن اگر منكری دید كه نتوانست از آن نهی كند و بازدارد، با دل آن را انكار نماید و از خداوند متعال بخواهد كه شخص توانای بر دفع منكر را برانگیزد. همچنین باید برای كسی كه نهی از منكر می كند دعا نماید، و این حالت برای مؤمنین و مؤمنات فطری است كه در نهاد آنان هست. و چون می دانیم كه برطرف كننده تمام منكرات و ریشه كن سازنده تمام بدی ها و خلاف ها همان قائم
[ صفحه 378]
مهدی - عجّل اللَّه فرجه الشریف - می باشد، بر ما لازم است از خداوند - عزّوجلّ - بخواهیم كه به خاطر دفع منكرات و منهیات گوناگون، فرجش را نزدیك گرداند و او را یاری و تأیید فرماید.
[1] فروع كافي: 56:5.
[2] لئالي الاخبار: 261:5.
[3] لئالي الاخبار: 261:5.
[4] سوره حج، آيه 41.
[5] كافي: 58:5.
[6] كافي: 58:5.